.jpg)
මාලිංග එළියට එයි. "අහ්... මාලිංග මහත්තයා...." කියා නිර්භීත මාධ්‍යවේදියෙකු කිසිදු බියකින් තොරව අසා සිටියේය. "ඇයි මීට කලින් මාව දැකලා නැද්ද... වැඩක් බලාගෙන යනවා මනුස්සයෝ යන්න..." කියා මාලිංග කාර් එකේ නැගී යන්නට ගියේය. අර නිර්භීත මාධ්‍යවේදියාට මෙන්ම මාධ්‍යයට ගැරහූ මාලිංගට එරෙහිව පෑන් අමෝරාගෙන පත්තර පිටු පුරාද, රූපවාහිනී පුරාද පුවත් නොසෑහෙන්න ගලා ගියේය. අවසානයේ මාලිංගට විනය පරීක්ෂණයක්ද පැවත්වුණි. ඒ පළමු පුවතයි.
රෝහිත රාජපක්ෂ රග්බි විනිසුරුවරයාට පහර දුන්නේ දෙනෝදාහක් බලාගෙන සිටියදීය. ඉහත කී මාධ්‍යවේදීන්ද එය දකින්නට ඇත. මාලිංගට එරෙහිව නීර්භීත වූ ඔවුහු, රෝහිත ඉදිරියේ දෙකට නැමුණි. ලියූ ඒවාද ප්‍රධාන කතෘගේ මේසයෙන් කුණු කූඩයට හැලුණි. විනය පරීක්ෂණ කිසිවක් නොමැතිව ඉන් පසු දිනයේදී ඩේලි මිරර් පුවත්පතෙන් මාතෘකාව වෙනතට ගැනීමට සම්මුඛ සාකච්ඡාවක්ද ලබාදුනි. ඒ දෙවන පුවතයි.
තරුණයන් දෙදෙනෙකුගේ ක්‍රියා දෙකක් ආශ්‍රයෙන් ශ්‍රී ලංකාවේ පවතින දේශපාලන නරුමභාවය සහ එම නරුමභාවය පවත්වාගෙන යාමට සහය දෙමින් අන්තර් යැපෙන බලවේගයන් පැහැදිලිවම දැකගත හැකිවෙයි. මාලිංගගේ හැසිරීම අනුමත නොකරන ශ්‍රී ලංකා සමාජයට ජනාධිපතිවරයාගේ පුතා වූ පලියට මාලිංගගේ ප්‍රකාශයට වඩා බරපතල වරදක්වූ ක්‍රීඩා තරගයක් තුළදී විනිසුරුට පහර දීම මෙපමණ සරල වන්නේ කොසේද? මෙය පහල තැනින් වතුර ගලා යයි කියා සිත් සනසා ගත යුතු කාරණාවක් නොවන අතර අප රට මුහුණ දී සිටින ආරාජිකත්වයේ ප්‍රකාශණයකි. මීට වඩා උදාහරණයක් ලෙස ඔබගේ දුව රෝහිත රාජපක්ෂ අතින් දූෂණයවුවහොත් හෙට දිනයේදී ඔබට කූඩුවේ ලගින්නට සිදුවනවා විනා එතැනින් වෙනස් දෙයක් සිදුවන්නේ නැත. පහර කෑමට ලක්වූ රග්බි විනිසුරුට සිදුවූයේ එවැනි ආකාරයේ දෙයකි.
මහින්ද පාලනය පුරාම පෙන්වා ඇත්තේ මෙවැනි පූර්වාදර්ශයන්ය. 2005 දී බලයට පැමිණි මහින්ද රාජපක්ෂගේ පාලනයේ වර්තමාන කැඩපතක් බවට රාජපක්ෂ බාල පුතාගේ ක්‍රියාව පත්වීම වැලැක්විය නොහැක. දේශපාලන විරුද්ධවාදීන් මර්ධනය කරමින් අධිකරණය ඈතුලු සියලු දෑ තමන්ට අවැසි ලෙස හසුරවමින් සිටීමේ අවිඥානික අදහස, මහින්ද තුළැති බලයට ඇති කෑදරකමයි. සිය පුත්‍රයා විනිසුරුට පහර දීමද මහින්ද පාලනයේ අරාජිකත්වයේම දිගුවකි. තමා ජනාධිපති පුත්‍රයා නිසා තමන්ට අවශ්‍ය දෙයක් ඕනෑම තැනකදී කිරීමේ විකෘති මනෝභාවයයි.
මෙහිදී රාජපක්ෂලාටත් වඩා නරුමවාදීන් බවට ජනයා සහ බඩගෝස්තරවාදී ප්‍රධාන ධාරාවේ මාධ්‍ය පත්වී ඇති බව මාලිංග සහ රෝහිත රාජපක්ෂගේ ඉහත සිද්ධීන් දෙක තුළ සනාථ කර තිබේ.
("JOINTඑක" සඟරාවේ පළමු කලාපයෙන් උපුටාගත් ලිපියකි.)
No comments:
Post a Comment